小姐……我求求你,讓榮麟去美國接受治療吧!我剛剛費盡唇舌,他根本聽不進去一個字!他是真心寧願失明也要守著你……錢小姐,求求你……我求求你了!&rdo;
錢小沫扶著近乎歇斯底里的連老爺子,一點法子都沒有。
答應,她做不到,做不到捨棄雷銘,他還在家裡等著她啊!
不答應,她也做不到,做不到任由連榮麟自生自滅,任由連老爺子在她面前哭斷肝腸!
左右為難,到底要錢小沫怎麼辦啊?
窗外的陽光淡淡的籠罩在她糾結寂寥的側影上,窗下只站著她一個人,連老爺子什麼時候哽咽著離開的,錢小沫已經沒有印象了。她只是呆滯地望著窗外,眼中卻什麼東西都沒有,瞳孔上籠著一層煙青色的薄霧,叫做&ldo;愁思&rdo;。
</br>
<style type="text/css">
banners6 { width: 300px; height: 250px; }
dia (-width:350px) { banners6 { width: 336px; height: 280px; } }
dia (-width:500px) { banners6 { width: 468px; height: 60px; } }
dia (-width:800px) { banners6 { width: 728px; height: 90px; } }
dia (-width:1280px) { banners6 { width: 970px; height: 250px; } }
</style>
<s class="adsbygoogle banners6" style="display:le-block;" data-full-width-responsive="true" data-ad-client="ca-pub-4468775695592057" data-ad-slot="8853713424"></s>
</br>
</br>